Нас чарговы раз вярнулі да пытання "Як павысіць прэстыж настаўніцкай прафесіі?". Прымераўна сябе. Хочаце, падзялюся?

Выкладаю інфарматыку і матэматыку ў сельскай гімназіі. Не таму што ў горад не ўзялі, а таму што жыву, як з дзяцінства марылася: ёсць свой дом, участак зямлі. Працую ў садзе, разважаю аб прэстыжы.

Настаўнік у сістэме адукацыі быццам трапляе ў замкнутае кола: вучыўся — вучыць — не забывае сам вучыцца, каб лепш вучыць. Хаця бесперапынны рост — гэта ўжо не кола, а хутчэй спіраль. Абсалютна кожны індывідуум перажывае этап выбару прафесіі. Па якой прычыне дзяўчына або малады чалавек вырашае стаць педагогам? Калі б ведалі яна ці ён пра гэтую "настаўніцкую спіраль", быў бы выбар такім жа?

Наіўна думаць, што ўчарашнія школьнікі пойдуць у педагогі, калі проста дазволіць настаўнікам больш зарабляць (настойваю на слове "зарабляць", не "атрымліваць"). Відаць, прычыны зніжэння прэстыжу прафесіі глыбей. Не таму што фінансавы бок не радуе (асабліва маладых спецыялістаў), а таму што павага і давер — катэгорыі тонкія. Зарабляюцца гадамі, падтрымліваюцца штодзень, а страчваюцца ў адзін момант. Настаўнік з вялікай літары зробіць усё, каб такі момант ніколі не настаў. Не таму што будуць санкцыі, а таму што сумленне не дазволіць. Але гэта ў адносінах з настаўнікамі і калегамі, так бы мовіць, на рабочым месцы, а ёсць жа яшчэ знешні соцыум — грамадства, у якім ну ўсе ведаюць і як вучыць, і як выхоўваць, і пастаянна гавораць пра неабходнасць змен. Шкада, смелыя эксперыменты ў адукацыі не маюць такога ж эфекту, як скандальныя тэлешоу, новыя мастацкія фільмы пра школу...

Мае бацькі, абое настаўнікі, здаецца не рабілі для гэтага нічога асаблівага, але ўсе мы, трое іх дзяцей, звязалі свой лёс са школай. Не таму што выбару не было, а таму што з дзяцінства бачылі ўсе плюсы. Ведайце, ёсць рэцэпт, як прывіць любоў да настаўніцтва (не стапрацэнтны, але правераны) — вырасціць настаўнікаў у настаўніцкай сям'і. Так, настаўнікі ўмеюць амапь усё. Так, мы сапраўды шмат што можам. Не таму што жыццёва неабходна, а таму што дакладна спатрэбіцца! Адкуль такая ўпэўненасць? Мы ж не толькі ўмелыя, мы яшчэ і празорлівыя!;) Маючы зносіны з сучаснымі школьнікамі, з вялікай доляй верагоднасці мы можам прадказаць будучыню. Не таму што працуем на яе ўжо сёння, а таму што без веры ў будучыню прэстыжу не падняць.

Іван ЯКІМЕНКА, настаўнік інфарматыкі і матэматыкі Лошніцкай раённай гімназіі, настаўнік-метадыст.

Публікацыя ў "Настаўніцкай газете" ад 25 жніўня 2016 г.