А ці могуць лічыць сябе медыяадукаванымі беларусы? Тры гады таму педагогі-энтузіясты пачалі ўкараняць медыяадукацыю ў школьнае выкладанне: стварылі дыстанцыйны курс падтрымкі настаўнікаў, напісалі дапаможнікі. Сёння ў краіне дзейнічаюць 27 інавацыйных пляцовак па фарміраванні медыяадукаванасці і медыякультуры, зацверджаныя Міністэрствам адукацыі. А зусім нядаўна на базе Акадэміі паслядыпломнай адукацыі прайшоў двухдзённы фестываль педагагічных ідэй «Медыяадукацыя ў сучаснай школе: вопыт, праблемы і перспектывы».

Матэрыял РВУ “Выдавецкі дом “Звязда”

Аўтар Надзея НІКАЛАЕВА

Еўрапейская камісія ўсур'ёз заклапочана распаўсюджваннем дэзынфармацыі ў інтэрнэце. На думку экспертаў, тэрмін «фэйкавыя навіны» ўжо не ахоплівае ўсе аспекты медыйнай прасторы, да таго ж дэзынфармацыя можа ўключаць кантэнт, дзе хлусня змешваецца з праўдзівымі фактамі. Рабочая група Еўракамісіі рэкамендавала развіваць ва ўсіх краінах медыяадукацыю і ствараць інструменты, якія б дазволілі адрозніваць праўдзівую інфармацыю ад ілжывай. Дакумент па барацьбе з дэзынфармацыяй абяцаюць апублікаваць гэтай вясной.

 

Не браць усё на веру

«Якім адным словам, на вашу думку, можна ахарактарызаваць вучня, які часта задае настаўніку пытанні?» — звярнуўся да дарослай аўдыторыі прафесар кафедры педагогікі і менеджменту адукацыі АПА, кандыдат педагагічных навук, дацэнт Мікалай ЗАПРУДСКІ. І пачуў у адказ: «Чамучка», «Цікаўны», «Актыўны», «Дапытлівы!»

— Шчыра кажучы, мне хацелася пачуць ад вас — «той, хто крытычна думае», бо гэта азначае, што ён нічога не бярэ на веру, усё падвяргае сумненню. А ў медыяадукацыйнай практыцы самае галоўнае — крытычнае мысленне і ўменне задаваць пытанні,— падкрэсліў Мікалай Запрудскі. — Праблемамі развіцця медыякампетэнцый сёння заклапочаны ва ўсім свеце, але ў большасці краін, як, між іншым, і ў нас, асобнага прадмета «медыяадукацыя» ў школе няма. Гэтыя веды інтэгруюцца ў іншыя дысцыпліны. Як зрабіць так, каб дзеці і прадмет добра ведалі, а паралельна яшчэ і медыяадукоўваліся? Прычым на ўсё адводзіцца 45 хвілін урока... Я лічу, што гэта своеасаблівы выклік для настаўніка.

Пакуль што не ўсе педагогі ўмеюць фарміраваць крытычнае мысленне вучняў ці хоць бы імкнуцца да гэтага, не ўсе маюць навыкі дэкадавання медыятэкстаў, не ўсе валодаюць адпаведнымі методыкамі. Хапае і настаўнікаў, якія даволі вузка разумеюць медыяадукацыю, абмяжоўваючыся, напрыклад, толькі дэманстрацыяй відэаролікаў на сваіх занятках.

На педагагічных спецыяльнасцях мала ўвагі ўдзяляецца фарміраванню медыяадукаванасці будучых педагогаў. Адсутнічае канцэпцыя медыяадукацыі, прынятая на розных узроўнях, і стандарт па медыяадукацыі. Але ў нас ужо ёсць падставы ганарыцца зробленым, ёсць шмат прафесійных і адказных педагогаў, і — самае галоўнае — ёсць разуменне таго, што медыяадукацыя надзвычай актуальная!

Чытаць далей на сайте РВУ “Выдавецкі дом “Звязда”