Размеркаванне ў вёску большасць маладых спецыялістаў (калі іх праца не звязана з сельскай гаспадаркай) успрымаюць як часовую «высылку» за горад. Маўляў, адпрацую і ўсё роўна назад збягу. Аднак ёсць хлопцы і дзяўчаты, якія вясковы парадак жыцця, наадварот, лічаць лепшым за гарадскі і спецыяльна адмаўляюцца ад шумных мегаполісаў. Маладыя педагогі Лобчанскай яслі-сад — базавай школы Лунінецкага раёна якраз з такіх.

 

Матэрыял РВУ “Выдавецкі дом “Звязда”

Аўтар Ганна КУРАК

Чаму трэба «трымаць марку»?

...Дваццацішасцігадовага Дзмітрыя Радчанку застаю ў пустым класе. Урокаў у яго сёння няма, затое ёсць кіпа незапоўненых дакументаў, якія патрабуюць не менш сіл і часу, чым заняткі па гісторыі.

— Ва ўніверсітэце шмат чаму вучылі, а вось пра паперы гэтыя, — Дзіма паказвае на стол, — ні слова не казалі. Але як-небудзь разбяромся: праз некаторы час абавязкова стане прасцей.

У Лобчанскую школу хлопец прыйшоў у бягучым навучальным годзе. Дагэтуль скончыў гістарычны факультэт БДПУ імя М. Танка, а пасля працаваў па размеркаванні ў Дзяржынскім раёне.

— Калі даведаўся, што на адпрацоўку пайду ў вёску, то нават узрадаваўся. Падчас практыкі ў сталічных навучальных установах зразумеў: не ляжыць у мяне душа да гарадскіх школ. На мой погляд, там зусім інакш выбудоўваюцца адносіны паміж вучнямі і іх педагогамі. У вёсцы настаўнік — гэта чалавек, якога ўсе паважаюць, да якога прыслухоўваюцца не толькі дзеці, але і іх бацькі. У горадзе такога няма, — дзеліцца Дзіма. — Да таго ж амаль што ва ўсіх гарадскіх школах мова навучання руская. І нават гісторыю Беларусі там выкладаюць на ёй. Мы ж працуем з імёнамі і назвамі, якія па-руску часам гучаць зусім інакш, чым на беларускай мове. Важна, каб дзеці ў першую чаргу ведалі арыгінальны варыянт, а то пасля здараецца, што Жыгімонт і Сігізмунд у іх — розныя людзі.

У Томкавічах, дзе хлопец рабіў свае першыя крокі ў прафесіі, яму было няпроста. У адносінах да моладзі, якая прыходзіць у вёску па размеркаванні, існуе шмат стэрэатыпаў, маўляў, яны абыякава ставяцца да працы і мараць, як бы хутчэй уцячы ў іншае месца. Старэйшыя калегі загадзя вырашылі, што і Дзіма з такіх.

— Іх можна зразумець. Колькі разоў было, калі яны дзяліліся досведам з маладым спецыялістам, дапамагалі яму, уводзілі ў курс справы, а праз два гады той звальняўся, — разважае настаўнік. — Я і сам сышоў адтуль, але з іншай прычыны. Па-першае, не хапала працоўных гадзін на стаўку. Па-другое, з жыллём праблемы былі: кватэру здымаў у адной вёсцы, а школа знаходзілася ў іншай. Таму і вярнуўся ў Лунінецкі раён, дзе жывуць бацькі.

Чытаць далей на сайте РВУ “Выдавецкі дом “Звязда”